پس از جنگ جهاني اول، استفاده از خودرو رواج بسياري پيدا كرد و استفاده از اين وسيله نقليه براي سفر و حمل كالا و رفت و آمد و … منجربه خسارات متعددي در رانندگي نيز گرديد چراكه بيشتر خودروهاي مورد استفاده در آن زمان از لحاظ ساختار و ايمني بسيار خطرناك بودند. با وجود چنين اتفاقاتي رانندگان مجبور بودند هزينه‌هاي گزافي را در زمان تصادف براي تعمير و جبران خسارات اتفاق افتاده پرداخت كنند. اولين بيمه خودرو در سال ۱۸۹۸ و بعد از ساخت اولين خودروي گازوئيلي در آمريكا صادر شد.
با تاسيس بيمه مركزي در سال ۱۳۵۰،بيمه ثالث در كنار بيمه بدنه يكي از زير شاخه‌هاي بيمه هاي خودرو قرار گرفت و با تصويب قانون هاي مختلف به صورت يك بيمه نامه جامع و اجباري در ايران شد.
اگر در حادثه و تصادف در برخورد با افراد و خودروهاي ديگر خسارت مالي يا جاني به آن‌ها وارد شود، راننده خودروي مقصر ملزم است كه خسارت اتفاق افتاده را جبران نمايد. در برخي از حوادث ممكن است خسارات بسيار سنگيني اتفاق افتاده بيافتد كه پرداخت چنين خسارتي براي راننده مقصر بسيار سخت باشد. از اين رو بيمه شخص ثالث با دريافت مبالغي به صورت اقساط و يا به صورت نقدي خسارات اتفاق افتاده را به صورت يكجا به فرد زيان ديده پرداخت مي‌كند.
نام اين بيمه نامه به اين علت بيمه ثالث گفته مي‌شود كه در بيمه شخص ثالث راننده وسيله نقليه را مي‌توان شخص اول در نظر گرفت، شركت بيمه شخص ثانويه است كه خسارت را پرداخت مي‌كند و در نهايت شخص ثالث فرد زيان ديده در حادثه است. در واقع هر فرد ديگري به غير از راننده كه در يك حادثه تصادف، زيان مالي و جاني داشته باشند شخص ثالث به حساب مي آيد و خسارتش با اين بيمه نامه قابل جبران مي‌باشد.